Prolog

  Siedzieli pod małym drzewem, którego pień kłaniał się ku ziemi, po wielu latach nieudanych zmagań z wiatrem. Jego gęsta kurtyna liści przepuszczała do środka minimalne ilości światła i  była niczym ochrona przed gorącymi promieniami słońca, czyhającymi na zewnątrz ich kryjówki.

  Alice i William leżeli wyciągnięci naprzeciwko siebie i podpierając się na łokciach grali w karty. Obok nich chrapał Spencer, pies dziewczynki, i co jakiś czas skomlał przez sen. Dzieci grały w ,,wojnę", ale można by powiedzieć, że bardziej interesowała je rozmowa, niż sama gra.

- Gdybyś miał jedno życzenie, czego byś chciał?

- Chciałbym, żebyś się nie wyprowadzała, a ty?

- Ja chyba też. 

  Na moment zapadła głucha cisza i jedyne dźwięki, które do nich dolatywały dochodziły z niedalekiego placu zabaw. Co chwilę słychać było skrzypienie bramki, otwierającej się i zamykającej, gdy ktoś wchodził do krainy huśtawek, zjeżdżalni i piaskownic. 

Nagle ich spokój przerwał krzyk i jakiś dzieciak wdarł się do ich kryjówki, wyrywając połowę liści, które jeszcze przed paroma sekundami tworzyły idealną kurtynę.

- Buu! – był to Bob, potężny i pulchny dziesięciolatek, który chodził z nimi do tej samej klasy i zawsze naśmiewał się z Alice.

- Bob! – krzyknęli Alice i William jednocześnie i podnieśli się do pozycji siedzącej.

- Ojojoj! – powiedział Bob tonem, jakim się mówi do czterolatka – Zniszczyłem wam placyk zabaw? Twoją krainę czarów, Alice? – zaczął się śmiać z własnego żartu.

  Całe to zamieszanie zbudziło psa, który zaczął niegroźnie szczekać.

- Odczep się, Bob! – powiedziała Alice i wstała, by dorównać mu wzrostem, ale był od niej kilkanaście centymetrów wyższy.

- Ups! Chyba cię rozzłościłem, rudzielcu.

  Poczerwieniała na twarzy.

- Nie mów tak do niej! – odezwał się William i też wstał.

- Bo co? Zawołasz mamusię?

- Zostaw nas w spokoju – wycedził William przez zaciśnięte zęby.

- Ciekawe, czy ten rudzielec może się zrobić jeszcze bardziej czerwony?

  Dziewczynce stanęły łzy w oczach.

- O, patrz! Teraz nawet i uszy ma czerw…

  Nie zdążył jednak dokończyć, ponieważ w tej samej chwili William rzucił się na niego i  go popchnął z niewyobrażalną siłą, która sprawiła, że Bob przeleciał parę metrów i wylądował z lekkim hukiem.

  William cały się trząsł i dyszał, a Alice stała z szeroko otwartymi oczami, nadal lekko zaczerwieniona. Gdy chłopiec uświadomił sobie, że dziewczyna nadal przy nim stoi szarpnął ją za łokieć i pociągnął za sobą.

- Gdzie... Gdzie idziemy? - zapytała Alice, wciąż roztrzęsiona.

- Musisz się spakować - powiedział, a dziewczyna zmarszczyła brwi i spojrzała na niego pytająco -Przeprowadzasz się, pamiętasz? 


..........
  Nie wiem czemu, ale zrobiły się jakieś dziwne przerwy miedzy niektórymi zdaniami, może to tylko u mnie, ale jeśli nie, to z góry przepraszam-->błędy techniczne ;)
  Więc oto prolog, o którym wcześniej zapomniałam. Teraz lepiej? Mam nadzieję, że tak! Za jakiekolwiek błędy przepraszam:)
  Proszę o szczere opinie!